Γράφει η Νικολέτα Καρυδάκη
Βουβός ο πόνος της μάνας. Mόνο όποιος την κοίταζε στο πρόσωπο μπορούσε να δει τον σπαραγμό της ψυχής της. Μια ψυχραιμία φαινομενική ,αυτή που η αξιοπρέπεια επιβάλει να μην κάνει,θέαμα τον πόνο της.Ήξερε πως κάθε φορά σε οποιαδήποτε εκδήλωση για το γιο της,υπήρχε κόσμος που περίμενε να δει μια μάνα να σπαράζει.Είναι αυτοί που θέλουν να εμπορευτούν τον πόνο της μάνας …σε αυτούς λοιπόν απέναντι η Αθηνά στάθηκε αγέρωχη χωρίς να δώσει τροφή σε ΚΑΝΕΝΑΝ να κάνει το σπαραγμό της είδηση σε ιστοσελίδες και κανάλια.
Αυτή την γυναίκα θαύμασα αφού έτυχε να βρίσκομαι στο τρισάγιο των 6μηνων.Λύγισα μπρος στην δύναμή της,στην αξιοπρέπεια της και στον βουβό πόνο της. Γιατί εγώ βρισκόμουν εκεί. Όχι μόνο εγώ αλλά και πλήθος κόσμου που αγαπάει τον Παντελή…Κόσμος, άγνωστος μεταξύ μας, ενωθήκαμε και γίναμε ένα. Συναντηθήκαμε στο κοιμητήριο, συνεχίσαμε στο οικογενειακό καφέ και μερικοί από εμάς πήγαμε να αφήσουμε και ένα φαναράκι στο εικονοστάσι στο Ελληνικό. Αλλά δεν κοινοποίησα φωτογραφίες , ούτε από τον τάφο , ούτε από το εικονοστάσι, ούτε και φυσικά από την Κυρία Αθηνά. Γιατί σέβομαι την οικογένεια και την πονάω. Μπορεί να μην είμαι οικογενειακή φίλη, μπορεί να μην τους γνώριζα προσωπικά , αλλά τους έχω βάλει μέσα στην καρδιά μου, όπως είχα και τον Παντελή. Είναι ντροπή να γράφονται λανθασμένα πράγματα για τέτοιες στιγμές….Στιγμές που οφείλουμε να σεβόμαστε. Μια λοιπόν που κάποιοι δεν σέβονται, ας τους μάθουμε εμείς τον σεβασμό…μην κάνουμε αναρτήσεις στις σελίδες μας και στις ομάδες μας, που είναι ανούσιες και λανθασμένες. Είναι ντροπή να εκμεταλλεύονται ακόμα και μετά από 6 μήνες τον θάνατό του, άτομα που δεν βρισκόντουσαν εκεί, υποτίθεται γνωστά του. Εμείς μπορεί να μην είμαστε γνωστοί του, αλλά τον λατρεύαμε, τον λατρεύουμε και θα εξακολουθούμε να το κάνουμε. Και κάθε φορά που νιώθουμε αδικημένοι, θα το φωνάζουμε και θα βρίσκουμε το δίκιο μας…ΜΑΖΙ. Γιατί μαζί τα περνάμε όλα, μαζί βρίσκουμε παρηγοριά, και μαζί θα συνεχίσουμε να το κάνουμε….
